De laatste maanden zijn op zijn minst gezegd makkelijk te noemen voor me. Ik heb het
gevoel dat ik van de ene achtbaan in de andere achtbaan stap. Mijn emoties gaan alle kanten op en ik vaak weet ik niet meer wat er mee moet doen. Ik heb vaak het gevoel dat ik in een iets te spannende achtbaan zit. Eentje waarvan je tijdens de rit denk: WAAROM?!
Ik voel me op dit moment emotioneel gezien behoorlijk incontinent. Continu ben ik de balans aan het zoeken en voel ik mij veelal energieloos.
En ik vind het geweldig!
Nee het is niet altijd prettig. Het is extreem vermoeiend. En ik zie het soms dagen ook echt niet meer zitten. Die dagen ben ik dan ook niet vooruit te branden. Ik voel me vaak heel erg teleurgesteld in mijzelf. De lat die ik leg, leg ik hoog en deze kan ik vaak niet halen. Dit weet ik, daar ben ik mij bewust van, maar vind het nog moeilijk om andere keuzes hierin te maken. Mijn dagen zijn vaak te kort en mijn energielevel te laag.
Hetgeen wat me het meeste nekt is de teleurstelling in mezelf. Daar kan ik in blijven hangen. Dit is dan ook het gebied waar ik de laatste tijd veel aan heb gewerkt.
Ik hoorde laatst het advies om iedere dag iets te doen wat je spannend vind. En daar zit precies ook mijn emotie van teleurstelling. Teleurstelling door dingen niet te doen omdat je ze spannend vind en je achteraf hier enorm van baalt.
Ik ben niet iemand die het plaatje mooier wilt maken dan die is. Ook ik heb nog steeds thema’s waar ik mee aan de slag mag. En die trekken me soms weer helemaal terug in neerslachtigheid en moedeloosheid. Ik denk dat dit nooit echt helemaal stopt. Leren van het leven. Het is echter de vraag of je hierin blijft hangen of niet.
Ga je jezelf als slachtoffer van jou eigen verhaal neerzetten of raap je jezelf vol goede moed bij elkaar en kijk je in de spiegel.
De afgelopen maanden waren intens en heel zwaar. Maanden waarin ik mij echt emotioneel gezien incontinent heb gevoeld. Maar deze maanden had ik voor geen goud willen missen. Want de groei die ik als mens heb doorgemaakt is bijzonder.
