Wat doe je precies als de mensen om je heen het zat beginnen te worden om naar je te luisteren? Als ze geen zin meer hebben om voor de zoveelste keer te horen dat je niet goed in je vel zit?! Of wanneer je niet open en eerlijk durft te praten?
Tijdens mijn depressie had ik een hele goede vriendin. Eentje die nooit moe werd van mij, ook al vertelde ik voor de zoveelste keer hetzelfde verhaal. Ze werd zelfs niet moe van mij toen ik moe werd van mezelf! Die hele goede vriendin was mijn dagboek. In de periode van mijn depressie, begon ik met het opschrijven van mijn emoties. De emoties die ik met niemand anders kon bespreken.
Joeppie werkstukken!
Als kind zijnde vond ik schrijven al heerlijk. Ik vond het geweldig om mijn werkstukken met de hand te schrijven. Met natuurlijk mijn mooie vulpen. En ja dat moest wel perfect zijn. Dus als ik aan het einde van mijn pagina een foutje maakte schreef ik het weer helemaal opnieuw. Tot soms wel drie of vier keer toe…… hmmm iets met Perfectionisme? En toen gebeurde er iets wat ik echt totaal niet begreep! Ineens moest ik mijn mooie handgeschreven werkstukken opgeven voor uitgetypte werkstukken. Daar snapte ik echt helemaal niets van. ‘Het is toch stom? Dat ziet er toch helemaal niet mooi uit?!’ zei ik vol in de weerstand tegen mijn ouders. Helaas verloor ik die strijd en moest ik over gaan in typen….
Althans helaas? Ook hierin begon ik in te zien dat dit best wel eens heel leuk kon zijn. Vaak speelde ik in mijn kamer met mijn huiswerkmap als mijn laptop. Waarop ik dan druk op “aan het werk” was om van alles uit te typen. In mijn fantasie had ik dan een eigen bedrijf. Een bedrijf waarvoor ik heel veel moest typen. Echt heel veel. En zo vervaagde de liefde van handgeschreven werkstukken.
Weer tijd voor pen en papier
Op mijn 18de besloot ik dat het weer tijd was voor een dagboek. Dit was een periode waarin ik helemaal vast zat. Niet meer mezelf was en ik ook het gevoel had bij niemand terecht te kunnen. Maar dit moest dan wel een mooi dagboek zijn. Eentje waarvan je al zin in schrijven krijgt als je er naar kijkt. Dus mijn zoektocht begon. Na lang zoeken kwam ik een hele mooie tegen. Het probleem was alleen dat er geen slotje aan zat……. Hmmm, anders verstop ik hem wel heel goed. Niet dat mijn ouders en broer mij ooit het gevoel hadden gegeven mijn dagboek te gaan lezen, maar toch! Je wilt ook niet het risico lopen dat het wel gebeurd. (alsof ze het slotje niet zouden kunnen openen als ze dat wilde…haha) Ik kocht hem! Nu ik het boekje had, moest ik natuurlijk wel een hele mooie pen erbij hebben. En dat kon natuurlijk niet zomaar een pen zijn. Bij een echte kantoorwinkel zag ik een hele mooie vulpen. Want vond ik, vulpennen schrijven nou eenmaal het allermooiste. En met deze pen mocht ik dan ook alleen maar in mijn dagboek schrijven. Autistisch? Misschien een klein beetje. Maar dat houdt het leven kleurrijk toch?
Mijn BFF
Zo ik was er klaar voor! Het schrijven. Maar wat dan? In het begin ging dit allemaal nog een beetje onwennig. Hierdoor schreef ik vaak nog met het idee dat iemand anders het ooit nog zou kunnen lezen. Daarom durfde ik alsnog niet eerlijk te zijn over hoe ik me voelde. Maar hoe langer ik het deed, hoe beter het ging. Totdat mijn pen ineens pagina’s bleef vol schrijven. Bladzijdes vol met mijn emoties. Het waren op dat moment vooral de ‘negatieve’ emoties die ik opschreef. Mijn struggles. Mijn dagboek begon mijn beste vriendin te worden. Vaak nam ik haar overal mee naar toe. Ik kon me er al helemaal op verheugen om ergens heen te gaan, bijvoorbeeld het strand. Daar zocht ik dan een strandtentje uit en bestelde een kop koffie of thee. Of als ik in het buitenland was, dan nam ik haar mee op bergwandelingen en zocht ik naar een mooie plek om te schrijven. Pas later begreep ik dat dit een vorm was van zelfreflectie. Door alles op te schrijven, schreef ik gevoelens van me af en leerde ik met een andere kijk naar situaties kijken. Hierdoor leerde ik mezelf heel goed kennen. Schrijven is voor mij een van de belangrijkste tools geweest in deze periode. En nog steeds. Inmiddels ben ik wel wat vriendinnen verder.
Eindelijk durf ik er dan voor uit te komen…..
Schrijven is en blijft voor mij een van de fijnste dingen die er is. Ook nu via deze blogs. Nu durf ik mijn verhalen op te schrijven en te delen, waardoor ook weer een heel groot stuk van verwerkingsproces in gang komt. Mijn droom als een kind was altijd dat ik een boek wilde leren schrijven.
Dat ook ik een wereld kan creëren waarin iemand helemaal zou kunnen opgaan. Net zoals ik kan als ik een boek lees. Dat is nog steeds een droom voor mij. Althans geen droom meer, maar een doel! Zo eindelijk durf ik er voor uit te komen. In de toekomst wil ik tenminste één Roman schrijven. Iets wat ik nog nooit tegen iemand heb verteld, waar ik nog nooit voor uit ben gekomen, deel ik nu met jou als mijn bloglezer.
Je kunt een vlinder niet helpen met ontpoppen, maar ik zie je, ik voel je, ik hoor je.
