De gedachtes
Zou ik op slag dood zijn als ik nu vol gas tegen die lantaarnpaal oprij?
Hoe zou het voelen als ik mijn polsen door snij?
En hoe lang zou het duren voordat ik doodgebloed ben?
Hoeveel paracetamol zou ik moeten slikken dat ik zeker weet dat ik niet meer wakker word?
Hoe lang zou het duren tot iemand mij vind? Wie zal mij vinden? Mijn Broer? Mijn vader? Moeder?
Mijn ouders……. Hoe zal het voor hun zijn om hun dochter kwijt te raken?
Huilend viel ik op de grond. Radeloos en uitgeput. Ik wist niet meer wat ik moest doen.
Deze laatste gedachten heeft mij ervan weerhouden mijn zelfmoordpoging door te zetten. Ik woonde nog thuis en was 18 jaar. Het keukenmes stond al op mijn polsen. Huilend viel ik op de grond. Radeloos en uitgeput. Ik wist niet meer wat ik moest doen.
Veel mensen die mij kennen zien mij als een vrolijke meid. Een meid die vol in het leven staat. Iemand die geniet. Positief en vol energie. En nu is dat ook zeker zo. Maar voordat ik hier was heb ik vele jaren doorgebracht in strijd met mezelf en de gedachten die ik had. En zo nu en dan nog steeds. Graag wil ik je hier meer vertellen over de reis die ik heb gemaakt om nu te staan waar ik sta.
Onbegrepen en eenzaam
Tijdens mijn opleiding was ik in een burn-out terecht gekomen waar een zware depressie op volgde. Hierdoor was ik thuis komen te zitten en deed niet veel meer dan op mijn kamer tv kijken en eten. Zelf wist ik niet goed wat er met mij aan de hand was. Hierdoor vond ik het heel erg moeilijk om er mee om te gaan. Dit onbegrip was er ook bij mijn vrienden en raakte deze stuk voor stuk kwijt. Thuis merkte ik ook dat ze niet wisten wat ze er aan moesten doen. En dus lieten ze me maar, wat ook heel begrijpelijk is. Want wat doe je met je dochter als zij zichzelf niet meer is en ook helemaal niets meer wil. Als je over iets begint, ze in totale paniek raakt?
In deze periode voelde me onbegrepen en eenzaam. Er was niemand om mij heen die zei: ‘dit heb ik ook meegemaakt en zo kom je eruit.’ Ik kreeg het idee dat ik er niet echt met iemand over kon praten.
Duidelijk zijn ook nog altijd de gedachtes die ik had aan de dood en hoe erg ik daar naar verlangde.
Black out
Om heel eerlijk te zijn, veel weet ik niet meer van deze tijd. In deze periode heb ik overleefd. Lichamelijk was ik er, maar was ik geestelijk ben ik niet aanwezig geweest. Wat ik mij van deze periode wel nog heel goed kan herinneren is hoe ik mij heb gevoeld. Wanhopig, uitgeput, radeloos. Dit zijn een aantal emoties die in mijn hart staan gegrift. Ook het feit dat je gedachten nooit ophouden. De hele dag heb je gedachten, zeer negatieve gedachte. Je hoofd is zo actief dat je er uitgeput van raakt. Vaak probeerde ik ze op te schrijven en hoopte ik dan maar dat ze uit mijn hoofd verdwenen. Helaas werkte het niet.
Duidelijk zijn ook nog altijd de gedachtes die ik had aan de dood en hoe erg ik daar naar verlangde. Hoe teleurgesteld ik was als ik in de ochtend wakker werd. Dit was hetgeen wat mij gedurende de dag bezig hield. Hoe ik het het beste kon doen, hoe het het snelste zou zijn en dat ik ook echt er zeker van was dat het zou lukken.
Het kon zo niet langer
Een aantal weken na mijn zelfmoordneiging zat ik in een gesprek met mijn moeder. Het kon zo niet verder. Er moest iets gebeuren. Ik had hulp nodig om hier uit te komen.
Gelukkig nam mijn moeder hierin de controle en ze zorgde ervoor dat ik terecht kwam bij een psycholoog. Al snel kwam de psycholoog er achter dat het inderdaad helemaal niet zo goed met me ging en stuurde me door naar een psychiater. Hier kreeg ik de stempel dat ik zwaar depressief was en er werd mij antidepressiva voorgeschreven. Door deze medicatie was ik niet meer extreem down, maar kon ook niet meer echt blij worden. Ik voelde mezelf totaal afgevlakt en toonde nog maar weinig emotie. De gedachtes bleven, maar mijn emotie erbij was afgevlakt.
Nog altijd niet veel vooruitgang
Nadat ik ongeveer een jaar in therapie had gezeten, was ik nog niet heel veel opgeschoten. Het werkte niet goed voor mij. Hierom stopte ik met de therapie. Mijn vader stelde iemand anders voor. Het was geen psycholoog, maar een mindset coach. Dit was mijn redding!
Hier leerde ik om anders te gaan denken. Normaal dacht ik in problemen, maar nu leerde ik in oplossingen te denken. Hij leerde me om positief tegen mezelf te praten en mezelf niet continu naar beneden te halen. Om mezelf te accepteren voor wie ik ben. Hij leerde me om van mezelf te gaan houden. ‘Wees niet te streng voor jezelf’. Hij gaf mij handvatten hoe ik om kon gaan met voor mij, stressvolle situaties. En dat ik moest gaan leven naar mijn eigen normen en waarden. Ik moest gaan nadenken over de vraag: wat vind ik nou belangrijk in het leven?
Binnen 3 maanden tijd had hij mij op de been en was ik van mijn medicatie af. Ik begon me weer mezelf te voelen. Mijn reis in persoonlijke ontwikkeling en groei begon.
Ik begon me eindelijk te ontwikkelingen naar een zelfstandige vrouw.
Mijn leven kon eindelijk beginnen
Doordat hij daadwerkelijk goede tools gaf en begreep hoe ik dacht, wist ik mezelf uit mijn depressie te krijgen. Ik begon me eindelijk te ontwikkelingen naar een zelfstandige vrouw. Ik deed een opleiding, vond weer een baan en uiteindelijk zelfs een eigen huis. Mijn leven kon eindelijk beginnen.
Hoewel het goed met me ging, ging het nog altijd met veel up’s en down’s. Alleen waren de down’s er steeds minder en kreeg ik mezelf er ook steeds sneller weer uit door de tools die ik had. Geestelijk voelde ik me weer veel beter worden en hierdoor werd ik ook lichamelijk veel actiever.
Ik startte met wandelingen maken bij mij in een natuurgebied. Hierdoor merkte ik dat ik mijn emoties veel beter een plek wist te geven. En ook als het me even te veel was rende ik naar buiten om te gaan wandelen. Dit was voor mij het laatste missende stukje. Bewegen!
Ik melde mij weer aan bij mijn oude sportschool en begon een uurtje in de week zumba te volgen. Hierdoor kreeg ik het gevoel de controle weer over mezelf terug te krijgen. Zowel geestelijk als lichamelijk. En doordat ik mij zo energiek begon te voelen, ging ik ook meer sporten. In deze periode ging ik 3x per week naar de sportschool en deed daarnaast ongeveer 6 uur per week salsadansen. Ik genoot weer en was ontzettend gelukkig.
Ik begon zelfs plannen te maken om een half jaar naar het buitenland te gaan. Gewoon zodat ik kon laten zien aan mezelf dat ik niemand meer nodig had. Dat ik voor mezelf kon zorgen. Ik voelde me geweldig en was ‘on top of my game!’
1 stap vooruit, 3 stappen terug
Tijdens mijn half jaar in het buitenland liep ik iedere dag door de bossen. Soms was ik wel 3 uur per dag weg. Ik had namelijk toch niet heel veel om handen en kon deze tijd goed investeren in mezelf. Echter eenmaal thuis, merkte ik dat ik minder begon te wandelen. Het was minder spectaculair en verveelde me een beetje tijdens het wandelen hier.
Doordat het zo goed ging met me, begon ik aangeleerde routines niet meer zo consequent te doen als ik altijd deed. Ik begon mezelf weer een beetje te vergeten en minder voor mezelf te zorgen. Ik was nu 29 jaar oud en voelde me weer net zo als toen ik met het mes op mijn polsen stond. Ik verlangde naar de tijd dat ik me geweldig voelde. Hoe kon dit nou? En waarom lukt het me niet meer om terug te pakken? Ik raakte zo gefrustreerd, maar ik schaamde me ook ergens. Hoe kon ik dit nu weer laten gebeuren? En waarom lukt het me niet weer om mezelf te herpakken?
Nadat ik een jaar lang weer in dezelfde state of mind had gestaan heb ik mijn ego opzij gezet en weer hulp gezocht. Deze keer in een bedrijfscoach. Zij leerde mij eigenlijk weer dezelfde routines en gedachtenpatronen die ik eerder al had geleerd, maar niet meer deed. Een goede mindset en beweging was voor mij de gouden oplossing. Bewegen deed ik wel, ik gaf veel groepslessen in deze periode, maar ik bewoog niet meer voor mezelf. Voor mijn eigen ontspanning.
Binnen no time voelde ik me weer zoals ik mij jaren geleden heb gevoeld. En dat door mij in te laten zien welke patronen en routines ik gaandeweg vergeten was te blijven doen. Nu ik begrijp waar mijn terugval uit is voorgekomen ben ik ervan overtuigd dat dit niet meer gaat gebeuren!
‘It is a lifestyle!’
Het is niet iets wat je eventjes doet om uit je depressie komt, ik zal er dagelijks mee bezig moeten zijn. En dat doe ik nu dan ook. Door mij steeds bewuster te zijn van patronen die niet voor mij werken en patronen die wel voor mij werken, kan ik mezelf er uit trekken en houden. Door bezig te zijn met een toekomst opbouwen en mijn passie in het leven, kan ik weer genieten! Ik zal niet zeggen dat iedere dag even mooi is. Ook ik heb nog steeds wel mijn slechtere dagen, maar nu weet ik wel veel beter hoe ik er mee om kan gaan en zelfs nog beter hoe ik mezelf eruit kan trekken.
Door deze ervaring heb ik mijn passie in het leven gevonden. En dat is dat ik andere graag wil helpen met depressie en/of burn-out klachten. Dit wil ik doen door middel van personal training, mindset coaching en voeding te combineren. Op deze manier hoop ik ook iets te kunnen betekenen voor anderen en de wereld iets mooier te kunnen maken.