Als we als kind boos worden, worden we naar onze kamer gestuurd. Wanneer we gaan huilen wordt er een kusje gegeven en moet het over zijn. En wanneer we extreem blij zijn, worden we tot rust gebracht en moeten we “normaal” doen.
Best interessant.
Hoe meer ik hier in duik, hoe meer ik mijn emoties heb leren tonen. Toch valt het me op dat dit soms nog steeds lastig is. Ik heb nooit geleerd boos te zijn. Het is of stil vallen en negeren of ik ga compleet uit mijn stekker. Het een of het andere. Er zit helemaal niets tussenin.
Maar gelukkig heb ik de neiging om mijn emoties weg te stoppen, wel overwonnen. Dat heeft moeite gekost! Ik probeerde me sterk te tonen aan de buitenwereld door geen emoties te laten zien, maar wél mijn emoties tonen kostte me veel meer kracht.
Dat zie ik ook bij mijn klanten. Vaak sterke vrouwen. Vrouwen die je niet snel boos, verdrietig of geraakt zult zien. Aanwezig op een feestje, assertief in hun werk. Voor een spannende presentatie of uitdagende klus draaien ze hun hand niet om. Ze komen, eerlijk gezegd, vaak een tikje hard over.
En dat klopt! Ze hebben zich ook verhard.
Maar onder het ‘tough cookie’ dat de buitenwereld ziet, zitten vaak depressieve gevoelens verborgen.
De kracht van kwetsbaarheid. Wanneer ik met ze ga werken hebben ze pas echt hun kracht nodig. Want dan neem ik ze mee in het voelen en vervolgens tonen van hun echte emoties. Dit voelt kwetsbaar, maar het is juist sterk en ontzettend moedig.
Deze moed levert ook wat op, namelijk dat ze zichzelf weer terug vinden. Vaak zijn ze door dit gedrag zichzelf verloren. Herkennen ze degene niet meer die ze in de spiegel aankijkt. Wanneer ze eerlijk durven te zijn over hun emoties, zullen ze zichzelf weer meer als mens kunnen gaan waarderen. Hierdoor komen ze weer in hun eigen kracht te staan. Niet over schreeuwerig, niet hard, maar juist kwetsbaar en moedig.
Dat geldt voor mij natuurlijk ook. Met veel emoties heb ik inmiddels geen moeite meer. Ik durf bijna altijd alles te tonen op eentje na. Boosheid. Ik weet ook wel: die boosheid, die moet ik voelen én uiten. Hoe eng het ook is. Maar hoe dan?
Dat is nou precies de vraag die ik mezelf stel wanneer ik boosheid voel opkomen. Hoe wil ik dit nu uiten? Door dit nu te zien als een ware ontdekkingstocht, maakt dat het minder spannend en boeiend voor mezelf is. Boosheid is een nieuwe ‘kleur’ op mijn palet waarin ik alle tinten van aan het verkennen ben.
Ik word er een leuker mens van, als ik mijn omgeving mag geloven. En dat doe ik. Het is immers precies wat ik mijn klanten leer. En ook die zie ik verzachten. Door zich kwetsbaarder op te stellen gaan ze krachtiger met hun emoties om. En staan ze als mens sterker in hun schoenen.
Comentarios